باز شب شد چقدر تنهایم
گفته بودی که شبی می آیم
باز شب شد و از پنجره ام
همچنان راه تو را می پایم
کنج این پنجره ها شب همه شب
منم و گریه و های و هایم
پشت این پنجره ها تا به سحر
پنجه بر پیکر شب می سایم
نکند بیهوده عمر خود را
پشت این پنجره می فرسایم
نکند بیهوده تکرار شود
قصه ی چشم به راهی هایم
باز چون دیشب و شب های دگر
می روم پنجره را بگشایم
باز شب شد شب و از پنجره ام
همچنان راه تو را می پایم...

نوشته شده در یکشنبه 89/3/9ساعت 2:3 عصر توسط هستی نظرات ( ) | |